بسم الله الرحمن الرحیم

هر بلایی که بر تو نازل می شود ؛ متناسب با آن منیتی است که در توست . یعنی خداوند مهربان آن بلا را می فرستد تا روح تو را از آن منیت آزاد کند . مثلا در جایی دستت می سوزد ؛ چون این دست با انگشترها و دستبندها ی گرانبها دلی را سوزانده یا با این دست گناهی مرتکب شدی ، لذا باید آتش مادی این دست مادی را بسوزاند تا آن خیری که از تو رفته باز گردد . آنجا که میدانی باز می شود و آبرویی از تو ریخته می شود ؛ درد و داغی و سوزش این درد ، آن تعلق غیر خدایی که در قلب تو رفته را می سوزاند و قلب ارتقاء پیدا می کند . آنجا که منیت تو از نوع خودبزرگ بینی و تکبر است ، آتش حقیر شدن این منیت را از تو می برد . یعنی میدانی باز می شود و تو حقارت خودت را می بینی و این تکبر از تو می ریزد و قلب صفا پیدا می کند . آنجا که در عشقی شکست می خوری ، قلب تو در این فراق و سوختن  به بی نهایت رشد و ارتقاء می رسد و به دنبال آن صفا می گیرد و عشق حقیقی را به تو نشان می دهند  . به همین گونه وقتی قلب تو رفته رفته در میدان های مختلف زندگی از منیت ها آزاد شد و صفا پیدا کرد و نور گرفت ؛ یک دفعه روی حقیقی دنیا را می بینی و دیگر در هر میدانی گیج نمیزنی ، بلکه سنجیده و درست عمل می کنی .

بسم الله الرحمن الرحیم

شخصی که با فرهنگ و راه و روش شخص دیگری غریب است ، نمی تواند با او هم دل و هم زبان باشد ، لذا وقتی به او می سد ؛ در سلام کردن و رابطه برقرار کردن با او دچار مشکل می شود و باید ادای کسی را در بیاورد که دارد صمیمی سلام می کند ، هرچند که زبانش موفق می شود و کلماتی با صمیمیت بیان می کند ، اما چون حالات او با این کلماتی که زبانش می گوید ؛ دو گونه است ، طرف بالفور می فهمد که حرف او با درونش دو تا است و صمیمیت او ظاهری است .

انسانی که در زندگی تابع راه و روش امامش نیست و با راه و روش امامش ، همیشه بیگانه است و با او سنخیت ندارد و همدل نیست ؛ چون در درونش نتوانسته با امام جانش رابطه ای صمیمانه برقرار کند ، وقتی بر حسب اتفاق یا مصلحت به امام (عج) می رسد و می خواهد به او سلام کند ؛ با حالتی غریبانه و بدون شناخت به او سلام می کند و طرز سلام کردن او با حالات درونی اش متفاوت است ؛ لذا بعد از سلام کردن کاملا گنگ می شود و نمی داند بعد از سلام چه بگوید تا مورد پسند حضرت باشد و امام (عج ) که به درون او اشراف دارد ؛  این دو گانگی را در او می بیند و می داند که سلام کردن او از روی شناخت نیست .

بسم الله الرحمن الرحیم

امروز کسی که ثروتمند است ، اگر از دنیا برود ؛ بر اساس شأن او مجلس ختم می گیرند و بر اساس ثروتی که دارد ؛ جسد او را تشییع و کفن و دفن می کنند و سنگ قبرش را هم از جنس اعلی انتخاب می کنند و پذیرایی از میهمانانی که برای فاتحه خواندن آمده اند هم به بهترین وجه است .

انسان سالکی که در مدت عمرش دنبال کسب علم و معارف بوده و از دانایی علم به دارایی وجودش رسیده و همیشه سعی اش بر آن بوده که در جهت رضای خداوند متعال حرکت کند ، این چنین شخصی مقامات والایی دارد ، بعد از فوتش ملائکه ی آسمان او را براساس شأن و مقامش ، تشییع می کنند و آسمانها را زینت می کنند و به استقبالش صف می کشند و تا بهشت و جایگاهش او را بدرقه می کنند و پذیرایی از میهمانانی که برای خواندن فاتحه تشریف آورده اند ؛ غذاهای روحانی است که ملائکه به جان و روح آنان می ریزند.

امروز در دار دنیا هر که از دنیا می رود ؛ مردم می گویند : چه باقی گذاشت و ملائکه می گویند : چه با خود آورد ؟!

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر می خواهی کتاب وجودت ورق بخورد تا تو آن را بخوانی ؛ ناچاری به حرف اسلام گوش دهی و طبق دستوراتش عمل کنی . لذا همان گونه که بارها گفتیم ؛ فقط با عمل به قران و فقه می توان لایه های درون را باز کرد . کتاب و عوالم وجود تو به مانند دایره های پیاز تو در تو است و به هم راه دارد . همان گونه که اگر تو پوسته ی رویی و ظاهری پیاز را بردار ی به لایه های درونی پیاز می رسی. همان گونه هم اگر تو لایه ی رویی و ظاهری و مادی خودت را بی خیال شوی ؛ خود بخود عوالم وجودی و درونی تو ورق می خورد و تو به راز درون خودت پی می بری .

بسم الله الرحمن الرحیم

آیا شده تا به حال کسی با تو گرم حرف زدن باشه و پرنده ی خیال تو در جای دیگری در پرواز باشه و تو اصلا نه صدای او را بشنوی و نه وقتی در مورد آنچه گفته ؛ از تو نظر می خواهد ، تو چون نفهمیدی موضوع حرفش چی بود؛ به محضی که دهان باز می کنی و چیزی می گویی ، طرف فورا می فهمد که تا حالا داشت یاسین در گوش چه کسی می خواند !!

روزانه تو چند نوبت به نماز می ایستی و می گویی : " ایّاک نعبد " خدایا فقط تو را می پرستیم . اینجا پرستیدن جمع آمده ، یعنی خدایا من با تمام اعضاءو جوارح و جوانحم تنها تو را می پرستیم . دروغ بد است و بدتر ، وقتی است که طرف می داند که تو داری دروغ می گویی . این یک حرف ظاهری که نیست که تو مجبور باشی به زبان بگویی : خدایا فقط تو ! 

 بله ما تکلیف داریم نماز بخوانیم ؛ اما کدام نماز را باید خواند ؟ ! اصل نماز را وجود باید بخواند ؛ چگونه ؟     با کلیک کردن بر روی ادامه مطلب با ما همراه باشید ..

.

بسم الله الرحمن الرحیم

تو اگر گرسنه ای و نان می خواهی ؛ هیچ گاه نانوا به در خانه ی شما نمی آید ؛ بلکه تو خود باید مسیر نانوایی را طی کنی ؛ البته اول باید مسیر کار کردن را طی کرده باشی و در قبال این کار کردن ؛ پولی بدست بیاوری و بعد پول را بدهی و نان بگیری ، نان هم که گرفتی باید معده ی سالمی داشته باشی تا بتوانی آن نان را بخوری و با آن بدنت رشد کند و بزرگ شود .

اگر روح تو گرسنه است و تو طلب نان از عالم الست را داری ؛ هیچ گاه امام(ع) نمی آید از عالم ملکوت برای تو نان بیاورد ، بلکه تو خودت باید مسیر عالم ملکوت را در وجودت طی کنی و وارد بر آن عالم شوی و از آن تغذیه کنی تا روحت رشد کند و به تعالی برسد . البته تو قبلا باید در مسیر ظهور اسمائی که خداوند در درون تو گذاشته  ؛ حرکت کنی و رذایل اخلاقی را از درونت بیرو ن بریزی ؛ بعد که روحت صفا گرفت ؛ بله آن وقت با این برگ امتیاز می توانی هر غذایی که خواستی از عالم الست سفارش بدهی و بخوری و به صفا و نورانیت قلبت برسی . 

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان به هر چیز که عاشق شود ؛ به نقطه مقابل آن کر و کور می شود . اگر عشق تو حقیقی باشد ؛ چشم تو به کل مجازها کرو کور می شود و اگر عشق تو مجازی باشد ؛ چشم دل تو به کل حقایق کر و کور می شود . کسی که به حقایق و به معقولات عشق دارد ؛ ابدا این ور را نمی بیند و با این ور انس ندارد ؛ بلکه انس او با ملکوت و ملکوتیان است و به کسی هم که همرنگ با ملکوت است ؛ عشق می ورزد . لذا نه داشتن های این وری او را خوشحال می کند و نه نداشتن های این ور ی او را ناراحت می کند .

اما کسی که عشق به مجاز دارد ؛ ابدا حقایق آن ور را نمی بیند و حقایق ملکوت را ادراک نمی کند و با ملکوتیان انس ندارد ؛ بلکه انس او با زمینیان است و به کسی هم که بیشتر به عالم ماده چسبیده و اندیشه ی مادی دارد و زمینی زندگی می کند ؛ عشق می ورزد . لذا داشتن ها و نداشتن های آن وری برایش علی السویه است ؛ نه کسب معارف و دانستن حقایق و راز هستی او را به ذوق می رساند و نه از ندانستن آن احساس ناراحتی می کند . 

پس عشق به حقایق تو را به مجازها کور و به حقایق بینا می کند و عشق به مجاز تو را به مجاز بینا و به حقایق کور می کند ؛ حال خود در خودت کنکاش کن و ببین که چشم دلت بیناست یا چشم سرت !! کدامیک ؟ 

بسم الله الرحمن الرحیم

در عالم ماده برای بدست آوردن هر چیزی باید مبلغی پول هزینه کنی تا آن چیز را بدست آوری . یعنی در دنیا کسی به تو غذا و لباس و.. خانه و غیره ، به رایگان نمی دهد . اما در عالم معنا ، خداوند مهربان تو را مفت و مجانی به عالم ملکوت می رساند و هیچ پولی هم از تو نمی خواهد . در دنیا تو باید ابزار دست و پا و .. را شبانه روز به کار گیری ؛ تا بتوانی لقمه ای نان بخوری و زندگی کنی .تازه بعد از این همه دوندگی ها می شوی صاحب خانه و ماشین و .. هر چیزی که تو اسمش را رفاه و آسایش می گذاری . اما در عالم معنا تو خیلی راحت فقط با حرکت در وجودت می توانی صاحب آن چیزهایی شوی که حتی در ذهن و تصور تو هم نمی گنجد. 

در دنیا هر کس بیشتر صاحب سرمایه و پول باشد ؛ او را بیشتر احترام می گذارند و بله چشم قربان گوی او هستند ؛ اما در عالم معنا هر کس در نزد خدا ی مهربان بیشتر احساس عجز و نداری کند و بیشتر به فقر وجود خود پی ببرد ؛ ملائکه بیشتر او را تحویل می گیرند و فقط با یک حرکت در وجود تو را با تمام نداری و فقر ، ثروتمند می کنند  .تنها کاری که تو باید کنی که به این ثروت وجودت برسی این است که فقط به تکلیفت عمل کنی و مسیر وجودت را در جهت او تنظیم کنی و حرکت تو به سوی او باشد نه به سوی غیر او  و در این چند صباح عمرت خانه ی قلبت را که مفت و مجانی در اختیار تو گذاشته از اغیار ( نامحرمان قلب و راهزنان دل ) پر نکنی و قلبت را از قاذورات و گناهان و رذایل اخلاقی پاک کنی و خانه را به صاحب خانه تحویل دهی ؛

آن وقت خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل !!!  

بسم الله الرحمن الرحیم

متأسفانه اکثریت مردم امروز نسبت به عوالم وجودیشان غریبند و به آن شناخت ندارند و غذای متناسب هر عالم را به روحشان نمی دهند . برای همین روحشان قدرت درک عوالم بالا را ندارد و وقتی راجع به عالم معنا صحبت می کنیم ؛اکثرا هاج و واج می مانند که این حرفها یعنی چه ؟! 

برای همین است که ما تا امروز در وجودمان کوتوله مانده ایم و به بچه ی یک ساله ای می مانیم که هر چه عشق و محبت را برایش معنی کنی ؛ همچنان حیرت زده به تو نگاه می کند . چرا ؟ چون سن و سال او کم است و بزرگ نشده و در عالم و دنیای یک جوان هجده _ بیست ساله قرار نگرفته ؛ لذا معنی و مفهوم عشق را ادراک نمی کند؛ چون در عالم جوانی قرار نگرفته .

بچه ی یک ساله برای اینکه به آن فهم و ادراک برسد ؛ باید غذای متناسب با جسمش را بخورد تا تن و جسم او قد بکشد .به محضی که بالغ شد وقوای درونی او فعال شد ؛ خود بخود  در عالم جوانی قرار می گیرد و زیبایی آن عالم و طعم شیرین عشق و محبت را می چشد و ادراک می کند .

 پس ما که تا امروز روحمان رشد نکرده و همچنان کوتوله فکر می کنیم و اندیشه ی بلند نداریم و معنای واقعی عشق را که بزرگان می گویند را ادراک نمی کنیم و عشق های کذایی دنیا را با آن حقیقت عشق اشتباه گرفته ایم ؛ به این سبب است که غذای متناسب با روحمان را نخوردیم و رشد نکردیم . تنها و تنها راهی که ما می توانیم به عوالم وجودمان راه پیدا کنیم ؛ این است که غذای متناسب با روحمان را بخوریم ؛ بعد کم کم خودت می بینی که روحت دارد بالنده و بزرگ می شود و خود بخود پا به عوالم وجودت می گذاری و کم کم بینش تو به هستی عوض می شود و عالم عشق واقعی را درک میکنی .آنچه تا دیروز برای بدست آوردنش تلاش می کردی ؛ امروز پوچی آن را می بینی و امروز واقعیت هستی را جور دیگر می بینی و به افکار واهی و تو خالی دیروز خود می خندی .

بسم الله الرحمن الرحیم

ما باید در هر سه عالم (ملک و ماده ) ،(ملکوت و خیال ) ، ( جبروت و عقل ) ، غذای متناسب آن عالم را نوش جان کنیم تا در هر سه عالم بزرگ شویم . در هر عالمی که تو غذای آن مرتبه را نخوری ؛ در آن عالم رشد نمی کنی و بزرگ نمی شوی . بچه ی یک ساله ای که در عالم ماده ، غذای متناسب باجسم را از طبیعت نخورد ؛ جسم و تن مادی او هرگز رشد کافی را نخواهد داشت و بزرگ نمی شود . لذا وقتی او به سن هفت سالگی می رسد ؛ در مقایسه با بچه های هفت ساله ؛ جثّه ی او ریزتر است .

به همین گونه اگر انسان فقط غذای جسم و ماده را از طبیعت بخورد و غذای ملکوت را به روحش ندهد ، نمی تواند آسمانی و لطیف بیندیشد . هرچند که از نظر بدنی ، هیکل او خیلی خوب رشد کرده و بزرگ شده ، اما هیکل ملکوتی او کوچک مانده ؛ چون غذای خاص عالم ملکوت را نخورده وفکر و اندیشه ی او کوتاه مانده و قد نکشیده ، لذا او تشخیص خوب و بد را نمی دهد ؛ چون ادراک و فهمش در محدوده ی عالم دنیا خلاصه می شود و فقط سود و زیان این ور را می بیند و تمام سرمایه اش را هم به این ور می ریزد و ناراحتی و خوشحالی اش هم به همین سمت است و حتی در سن بالای 50 _ 70 هم با کوچکترین مشکلی که به عالم ماده اش وارد می شود ؛ فریادش بلند می شود ، چرا ؟ چون بزرگ نشده و مثل بچه ای که وقتی ماشین اسباب بازی اش می شکند ؛ از کوره در می رود و ساعتها گریه می کند ؛ او هم دنیا و شکست در آن را بزرگ می بیند و برای از دست دادن آن، دائم در جزع و فزع است و بصیرت ندارد و درد عالم بالا را حس نمی کند .  

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان در هر مرحله ای که در وجودش عروج می کند و بالا می رود ، غذای همان مرتبه را طلب می کند و دیگر غذای مرتبه ی پایین او را سیر نمی کند. نوزادی که دوران شیرخوارگی را به پایان رسانده و هم اکنون دو ساله است ؛ دیگر شیر مادر نمی تواند او را سیر کند ؛چون جسم و بدن او رشد کرده و بزرگتر شده و غذای بالاتر ی را طلب می کند . 

انسان فقط یک عالم ندارد بلکه در عوالم مختلف پیچیده شده است و علاوه بر عالم ماده ( ناسوت) ، عالم خیال و برزخ (ملکوت ) و عالم عقل (جبروت ) را هم دارد . یعنی انسان در سه عالم تو در تو ( طبیعت و ماده ، ملکوت ، جبروت ) پیچیده شده است و این عوالم را با خود حمل می کند .

انسانی که در وجودش سیر کرده و با بصیرت و بینش درست به هستی می نگرد ؛ می داند که برای همیشه در عالم ماده باقی نمی ماند ؛ لذا دائم در وجودش به دنبال آن باقی و جاودانگی می گردد ، چون روح او بزرگتر شده و دیگر غذای ماده و طبیعت او را سیر نمی کند و بدنبال غذای بالاتری است و وجود او غذای عالم ملکوت را طلب می کند . به همین گونه وجود او در عالم ملکوت کم کم بالنده و بزرگتر می شود و بینش و دید او به عالم هستی وسیع تر می شود و با بصیرت به اطرافش می نگرد و دیگر غذای ملکوتی هم او را سیر و قانع نمی کند ؛ بلکه دائم در طلب غذای جبروتی است و برای وارد شدن  به جبروت دست و پا می زند .

بسم الله الرحمن الرحیم

هواپیما برای پرواز ، باید سوخت کافی داشته باشد تا با این سوخت حرکت کند و به سرعت از زمین دور شده و به آسمان بلند شود و بالا رود .

انسان برای پرواز در آسمان وجودش ، با سوخت و آتش ناملایمات زندگی ، شعله می گیرد و از زمین تن بلند می شود و به عوالم وجودش وارد می شود و اوج می گیرد . 

اوج پرواز تو در لازمانی و لامکانی وجودت است و وجود تو نه زمان می شناسد و نه مکان . همین که پا به خانه ی وجودت گذاشتی ؛ یک " لااله الّالله " به اخلاص تو را تا عرش پرواز می دهد .

همین که تو به قصد سفر به مشهد مقدس در هواپیما نشستی ؛ دقایقی بعد وقتی از بالا زمین را نگاه می کنی ؛ زمین را کوچک می بینی و این کوچک دیدن زمین به این معنی است که تو از زمین دور شدی و بالا رفتی و بعد از ساعتی پرواز ، به مقصد می رسی و خود را در مشهد می بینی .  همین که تو به قصد سفر به آسمان وجودت در هواپیمای جانت نشستی ؛ لحظاتی بعد از اوج گرفتن ، به عوالم برتر وجودت وارد می شوی و از آن جایگاه ، ارض وجودت را کوچک می بینی و به ادراک وجودت می رسی و ......... خود را در ملکوت حاضر می بینی .   

بسم الله الرحمن الرحیم

برای فرا گیری حروف وجود ، فقط و فقط باید به فقه عمل کرد . یعنی عمل به فقه ، مقدمات علم وجودی است . همان طور که مقدمات فرا گرفتن حروف ظاهری قران ؛ فقط با خواندن و نوشتن صورت می گیرد و تنها و تنها راه یادگیری خواندن و نوشتن است . تنها راه یادگیری حروف وجود هم وارد شدن به مقدمات آن یعنی عمل به واجبات و ترک محرمات است . همان گونه که در عالم ماده ، بدون تلاش و کوشش  و مفت و مجانی نمی توانی علم را بیاموزی ؛ در عالم معنا هم تو بدون تلاش و بی زحمت نمی توانی به علم و دارایی وجود دست پیدا کنی . عمل به فقه یعنی آنجا که خدا می فرماید نماز بخوان ! بگو چشم و بخوان . اگر می فرماید از گناهان جوارحی دوری کن و در مقابل نامحرم ، پوشش و حجاب داشته باش ! بگو چشم و به آن عمل کن ؛ چون فقط عمل به دستورات خدا روح تو را رشد می دهد و به کمال می رساند . حجاب و نماز مکمل یکدیگرند ؛ نمی شود کسی اهل نماز باشد ؛ اما حجاب و پوشش را نخواهد و نمی شود کسی حجاب و پوشش در مقابل نامحرم داشته باشد ؛ اما اهل نماز نباشد . وقتی تو در میدان فقه وارد شدی و مقدمات این کتاب مخفی وجودت را عملا رفتی و عمل کردی ؛ بله کتاب وجودت ورق می خورد و خودبخود باز می شود و تو به سرّ وجودت ، دانا می شوی و می توانی آن را بخوانی و ادراک کنی . پس ما برای خواندن کتاب وجودمان ناچاریم  به فقه و آنچه اسلام می گوید گوش جان بسپاریم و طبق دستوراتش عمل کنیم ؛ تا قفل وجودمان باز شود و به دارایی های وجودمان دست پیدا کنیم . " انشاء الله " .  

بسم الله الرحمن الرحیم

تو کتاب را اول باز می کنی و ورق می زنی و بعد محتویات آن را می خوانی . کتاب و سایت بسته را که تو نمی توانی بخوانی ؛ اول باید آن را باز کنی .

البته قبل از اینکه تو مطالب کتاب را بخوانی ؛ لازم است اول حروف الفبا را بیاموزی ؛ یعنی تو اگر کتاب را هم باز کنی ، اما سواد خواندن نداشته باشی ، باز کردن کتاب چیزی به تو اضافه نمی کند درسته ؟

 تو برای خواندن محتویات وجودت ، اول باید وجودت را باز کنی و ورق زنی ؛ بعد آن را بخوانی . برای خواندن محتویات وجود هم اول باید حروف الفبای وجودت را بیاموزی . 

کسی که هنوز الفبای فارسی را نمی داند و نمی تواند بخواند ؛ چگونه می خواهد معنی جملات را درک کند .  

  تو تا تک تک حروف الفبای وجودت را نیاموزی و حقیقت آن را در وجودت نریزی ؛ هرگز نمی توانی کلمات و جملات وجودت را بخوانی ؛ کما اینکه تا امروز نتوانستی ، چون فقط به دنبال حروف و الفبای علم ظاهری بودی و بیشتر از این نخواندی و بیشتر از این هم نمی دانی ؛ برای همین به کتاب وجودت علم نداری و با حیرت این مطالب را می خوانی که یعنی چی ؟!

حال سؤال تو این است که این حروف وجود را چگونه باید آموخت ؟ .... در ادامه مطلب با ما همراه باشید ..

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

مثل دنیا مثل مار است ، در لمس کردن نرم است در حالی که زهر کشنده در اندرون آن است ،

فریفته ی نادان بدان میل می کند ، و عاقل زیرک خود را از آن حفظ می کند . امام علی (علیه السلام )

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید شما هم شنیده اید که در مسابقه ی بین خرگوش و لاک پشت ؛  خرگوش به سرعت از لاک پشت دور شد و به این تند رفتن خود مغرور شد و به تصور اینکه لاک پشت هرگز نمی تواند به او برسد ؛ ساعتها در گوشه ای خوابید و لاک پشت که آرام آرام به جلو پیش می رفت از او عبور کرد و پیروز شد .

اگر تو در مسیر و راه خدا ، گاهی به مانند خرگوش تند حرکت کنی و در ماه رمضان ،روزه بگیری و چندین ختم قران داشته باشی و در جلسات معارف شرکت کنی و در خواندن نماز شب و مستحبات و کسب فضایل  و... سرعت بگیری و بعد از مدتی به این همه داشته ها و عبادات خود مغرور شوی و فکر کنی که دیگر از ما بهترانی ! و بعد از ماه رمضان قران را ببندی و در خواندن نماز کوتاهی کنی و در هر مجالس پایکوبی و رقص و فلان و بهمان شرکت کنی و ترک عبادات کنی و در این قطع و وصل شدن آنقدر بایستی تا عاقبت وقت و مهلت تو در دنیا به پایان رسد و... شکست خورده و " الیه راجعون "  

اما اگر به مانند لاک پشت پیوسته و آهسته آهسته به سوی قله ی سعادت حرکت کنی و دائم در حرکت باشی ؛ نه در عبادات تندروی کنی و نه از حرکت بایستی ( نه افراط داشته باشی و نه تفریط ) بلکه پی در پی و آهسته به طرف جلو پیش روی و در راه رسیدن به آن قله ی سعادت ، از هیچ دست اندازی نهراسی و در چاله ی گناه پایت نلغزد و زمین نخوری ؛ بالاخره به سلامت به سوی او باز می گردی و  " الیه راجعون " .

بسم الله الرحمن الرحیم

فرض کن امسال سال آخر عمر تو است ؛ این یک سال آخر عمرت را می خواهی چه کار کنی ؟!

یک سال آخر عمرت را بیا همه چیزت را بده به دست یک مهربانی که مهربون تر از او توی عمرت هرگز پیدا نمی کنی . اون مهربان ، خدایی است که تو را دوست دارد و خیر تو را می خواهد . او تو را از خودت هم بیشتر دوست دارد ؛ چرا ؟ چون تو بنده ی او هستی .

تو وقتی یک لباس برای خودت می دوزی ؛ این لباس را بیشتر دوست داری تا لباسی که دوخته و آماده خریدی . خدا ی متعال ما را خلق کرده و خالق ماست و آنچه خلق کرده را هم دوست دارد . حالا خودت بگو اگر گوشه ای از این لباسی که دوختی ؛ پاره شود ، تو آن را دور می اندازی ؛ یا آن را رفو می کنی ؟

 خداوند مهربان تو را با عشق آفرید و هر چند هم که اذیت کنی و مخالف امرش عمل کنی ؛ باز هم تو را دوست دارد و در مسیر راهت کسانی قرار می دهد که تو را پند و اندرز دهند تا به سویش برگردی و پوزش طلبی . تا قعر جهنم هم که رفته باشی ؛ باز با مهربانی صدایت می زند و برایت پیام می فرستد . ( در سوره بقره آیه 186)  می فرماید : "و اذا سألک عبادی ....."  و چون بندگان من از تو در باره ی من بپرسند همانا من به آنها نزدیکم و دعای دعاکننده را وقتی که مرا بخواند پاسخ می دهم ، پس آنها نیز دعوت مرا اجابت کنند و به من ایمان بیاورند ، باشد که راه یابند" .و نیز می فرماید که بگو به بندگانم  " انا الغفور رحیم "   من مهربان و آمرزنده هستم .

در ادامه مطلب با ما همراه باشید ...