بسم الله الرحمن الرحیم

 آمدیم به دنیا تا بذرهای انسانی خود را در زیر خاک بندگی پرورش دهیم و انسان شویم. همان گونه که دانه پرتقال تا دانه است، بالقوه پرتقال است یعنی پرتقال واقعی نیست و زمانی به فعلیت می رسد و پرتقال واقعی می شود که آنچه در درون خود (طعم و مزه و رنگ و بو) و تمام آن موادی که دارد را از درونش بیرون  بریزد.
دانه ی پرتقال تا زمانی که دانه است، کسی میل ندارد آن را بخورد؛ اما اگر در زیر خاک برود و تاریکی و گرما و فشار و نمناکی خاک را تحمل کند و آنچه در درون دارد را آشکار کند و ظهور دهد، تبدیل می شود به درختی پر از میوه هایی خوش آب و رنگ که همه از خوردن آن لذت می برند.
 خداوند در درون انسان بذر انسانیت را قرار داد و به او اختیار داد تا به دلخواه خود زیر خاک بندگی روند تا این بذر انسانی را در خود پرورش دهد، منتها فقط عده ای پذیرفتند و در فشار و سختی خدا را طاعت و بندگی کردند و در زیر خاک بندگی پرورش یافتند و درخت انسانی آنها شکوفا شد و رنگ و روی انسانی گرفتند و فرشتگان طالب آنها می شوند، خب حال اگر کسی نخواست در زیر خاک بندگی برود، چه می شود؟ انسان محشور نمی شود و...