شهادت حضرت امام صادق (علیه السلام)

بر سالکان راهش تسلیت باد

بسم الله الرحمن الرحیم

کسی که علم دارد ، عالم است ؛ اما کسی که به درک و ادراک رسیده ، مدرک است . تو با علم به دانایی می رسی اما با ادراک این دانایی ، علم را دارا می شوی . یعنی آن دانایی با وجودت یکی می شود و خود را می  یابی .

 " من عرف نفسه فقد عرف ربّه " کسی که خودش را شناخت، پروردگارش را می شناسد . تمام بدبختی بشر امروزی این است که خودش را نشناخته . البته منظور از "خود "، همان خود عالی است که قبلا به آن اشاره کرده ایم. وگرنه این خود دانی که جسم است و خواسته هایش مادی است ؛ را همه می شناسند . مشکل ما نشناختن آن خودی است که شرافت و شخصیت انسان به آن بر می گردد.

کسی که بدنش سوخته و تاول زده و دائم فریاد می زند که درد دارم. تو فقط علم داری که سوختن ، درد دارد و دیگر درد او را ادراک نمی کنی .اما عمق درد او را زمانی می فهمی که بدن تو هم به مانند او در آتش بسوزد ؛ اینجاست که درد را دارا می شوی . یعنی شدت درد او را با تمام وجودت ادراک می کنی .کسی که در وجودش به معرفت و ادراک برسد ؛ رمز و راز هستی و آفرینش را و خود را و خدا را در وجودش می یابد و ادراک می کند .

بسم الله الرحمن الرحیم

زمانی که بینش تو به خدا و به هستی درست شد ؛ عقیده ی تو هم درست و راسخ می شود و تو با این چنین عقیده ای هر عملی انجام دهی (ولو دو رکعت نماز ) روح تو رشد می کند و بالا می رود .

اما اگر بینش و عقیده ی تو به هستی ، غلط باشد ؛ با این عقیده ی غلط و شکسته ، خوب و بد ، و درست و غلط را از هم تشخیص نمی دهی و هر عملی هم که انجام دهی ؛ (هرچند که حج باشد ) اما دست و پا شکسته است و به جان و روح تو بار نمی یابد و سود نمی دهد . پس مهم ، کیفیت کار است نه کمیت کار ! 

بسم الله الرحمن الرحیم

عالم معنا را با زبان قال نمیشه تعریف کرد؛ چون زبان حال می طلبد .یعنی تو باید در عالم معنا وارد شوی تا حال تو عوض شود و بتوانی آن عالم را ادراک کنی . شما اگر در یک شب سرد زمستان ، با لباس مناسب داخل ماشینی سوار باشی که بخاری آن روشن است ؛آیا می توانی حال کسی را درک کنی که در زیر برف بدون چتر و بدون لباس مناسب ایستاده و می لرزد ؟ نه . بلکه تو هم باید بدون چتر و بدون لباس مناسب در عالم سرما قرار بگیری تا با لرزیدن اعضای بدنت بتوانی حال آن شخص را درک کنی . 

تا تو لباس و چتر گناه را از وجودت دور نکنی و کارهایت را برای رضای خدا خالص نکنی ؛ هرگز نمی توانی حال کسی را درک کنی که در عالم معنا وارد شده و وجودش از گناه بیزار است و در کیف و لذت زیبایی های بالا ست . ...در ادامه مطلب با ما همراه باشید 

بسم الله الرحمن الرحیم

مطلبی را که امروز قصد دارم بنویسم ، احتیاج به درایت و درک بالا دارد و برای اینکه این حقیقت ، برای شما قابل هضم باشد و ثقیل نباشد؛ در ابتدا در قالب یک مثال آن را به ذهنتان نزدیک می کنم و بعد مطلب اصلی را عرض می کنم.

سدی را در نظر بگیرید که در طرف راست آن ،آب زیادی جمع است و در طرف چپ آن، هیچ اثری از آب دیده نمی شود ؛ حال اینجا اگر کسی که فقط طرف چپ سد را می بیند وجود آب را انکار کند و بگوید که سدّ ، فاقد آب است ، چگونه می توان وجود آب را به او اثبات کرد .آب هست و وجود آن هم ثبوتی است ؛ فقط سد باید آن را از خود بروز و ظهور دهد و به گونه ای که دیگران آن را ببینند . حال چگونه ؟؟!

ما اگر در روی سدّ پنج روزنه به بیرون باز کنیم ( یکی به شکل ستاره و دیگری به شکل ماه _ یکی به شکل مربع و دیگری به شکل مثلث و آن دیگر هم به شکل یک گل ) آن وقت آب از آن روزنه ها بیرون می زند و سد می تواند؛ وجود و حقیقت آب را نشان دهد . 

حال اگر این سد ، همچنان روزنه ها را پاک و طیّب نگه دارد ،آبی هم که از این روزنه ها بیرون می ریزد ؛ پاک و طیّب و زلال خواهد بود ،اما اگر روزنه ای خود را به انواع میکربها و رنگها و کثافات آلوده کند ؛ طبیعی است که آب هم در برخورد با این روزنه ی آلوده ، کثیف و آلوده و بدبو نشان داده می شود و کسی هم که این طرف سد ، ایستاده و دارد آب را تماشا می کند نمی تواند حقیقت آب را به عینه ببیند .

 حال این آب آلوده و متعفن اگر به رودخانه ها و جویبارها .... لطفا در ادامه مطلب با ما همراه باشید

بسم الله الرحمن الرحیم

امام باقر (علیه السلام ) می فرمایند : " اسم اعظم ، هفتاد و سه حرف است و آصف ، یک حرف از آن را داشت که به چشم بر هم زدنی ، تخت بلقیس را در محضر سلیمان حاضر کرد . هفتاد و دو حرف آن در نزد ماست و یک حرف هم نزد خداست که آن را برای خود نگه داشته است ، همان اسم متأثر الهی .

امام صادق (علیه السلام ) هم می فرمایند : به حضرت عیسی (ع) دو حرف داده شده بود که با آن کار می کرد ( و معجزاتش را نظیر شفای مریض ، خبر دادن از آنچه در درون خانه هاست ، احیای اموات و ...انجام می داد ) به موسی (ع) چهار حرف داده شد ( که معجزاتش از جمله به خاک ذلت نشاندن فرعون و سحره اش با آن بود ) به ابراهیم هشت حرف داده شد؛ به نوح پانزده حرف داده شد (که با آن جهانی را غرق کرد) و به آدم بیست و پنج حرف . و خداوند تمام آن را برای حضرت محمد (صلی الله علیه واله وسلم ) جمع کرده است .

همانا اسم اعظم ، هفتادو سه حرف است که هفتاد و دو حرف آن به حضرت محمد (ص)داده شده و یک حرف آن از او در پرده مانده است ."

بسم الله الرحمن الرحیم

اسم هر چیز ، علامت و دلیل به سوی آن است که علم و نشانه برای همان شیء می شود . مثلا به ما گفته اند هر کار و حرکتی را با گفتن " بسم الله الر حمن الرحیم " آغاز کنیم و هر عملی که بدون  " بسم الله الرحمن الرحیم" آغاز شود ، ابتر است ؛ یعنی نتیجه و ثمر ندارد . پس موجود با گفتن " بسم الله الرحمن الرحیم " خود را علامت گذاری می کند ؛ اما نه با گفتن " بسم الله " لفظی ، بلکه با حرکت در مسیر " الله " در جلوه ی رحمان و رحیم . یعنی فعل و اندیشه ی سالک ، علامت و رنگ نشانه ی "الله " را در جلوه ی رحیمیت و رحمانیت می گیرد . در حقیقت ، داغ عبودیت حق تعالی را بر پیشانی خود حک می کند و ناصیه اش را تحت عنوان عبد بودن به نمایش می گذارد که فعل و صفت حضرت حق تعالی از او ظاهر شود . 

بسم الله الرحمن الرحیم

تو تا به حال خواب آلودگی و غلبه ی خواب را تجربه کردی که در حین خواب آلودگی نمی توانی کاملا به اطرافت مسلط باشی . یعنی در عین حال که هستی و در جمع حضور داری ؛ اما از اوضاع و احوال اطرافت بی خبری !

گاهی مشغول تماشا کردن فیلمی هستی و در بین فیلم ، هی خواب میروی ، باز بیدار می شوی .هم خودت کلافه می شوی ؛ هم موضوع فیلم را نمی فهمی . اما کسی که کاملا بیدار است ، هم موضوع فیلم را متوجه می شود و هم می تواند در مورد فیلم نظر بدهد ؛ اما تو که در بین فیلم هی خواب می روی و بیدار می شدی ؛ نمی توانی آن فیلم را نقد کنی و نظری هم که می دهی ؛ قابل قبول نیست ، چون واقعیت فیلم را درست متوجه نشدی .

اکثر ما آدم ها در عالم معنا خوابیم ؛ عده ای هم بین خواب و بیداری هستیم و از عالم معنا بی خبریم ؛ گاهی در یک محرم ، رمضان چشم باز می کنیم و بیدار می شویم , اما چون خواب الوده هستیم ، بعد از ماه مبارک باز دوباره روحمان سنگین می شود و چشم بر هم می گذاریم . یعنی گاهی با یک تلنگری ( با یک طوفان شن )  چشم دلمان باز می شود و قدرت او را می بینیم. اما چون خواب بر ما غلبه دارد ، باز دوباره چشم بر هم می گذاریم و ..... خواب می رویم و در بین این خواب و بیداری موضوع اصلی زندگی را ( از کجا آمده ام و به کجا خواهم رفت ) را اداراک نمی کنم و دائم گیج می زنم و نجوای شیطان را که دائم در گوش من " لالایی " می خواند و خواب مرا عمیق تر می کند را از نجوای فرشتگان از هم تمیز نمی دهم و در عین حال که هستم و ادعای ایمان دارم ؛ اما به عالم درون خودم بی خبرم و عمق جریان ( خلقت هستی ) و نقشی که در این سناریو به من داده شده را و جریان فیلم زندگی ام را در نظام کل هستی در نمی یابم . چون خواب آلوده هستم و کاملا به یقظه و بیداری نرسیدم .... 

بسم الله الرحمن الرحیم

نمی شود چون تو خورشید را نمی بینی ؛ بگویی نیست .یک نابینا چون خورشید را نمی بیند ؛ نمی تواند وجود خورشید را انکار کند .کسی که با چشم نمی تواند خورشید را ببیند ، وجودش که می تواند حرارت و گرمی خورشید را حس کند ؛ یا وقتی دارد میوه میل می کند ، عقلش حکم می کند که این میوه از تابش نور خورشید تغذیه کرده که یک میوه ی پخته و رسیده شده . 

حال اگر با این همه دلایل منطقی باز بخواهد وجود خورشید را انکار کند آیا می توان او را صاحب عقل دانست ؟ و به بی عقلی او شک نکرد ؟

ای انسان صاحب عقل ! تو از ضربان و تپش قلبت باید دریابی که کسی در درون تو دارد کار می کند ؛ تا تو زنده بمانی و زندگی کنی ، این همه آثار حیات از آن مهربان زیبا که بی منت بر تو می ریزد ؛ نشانگر آن تابش نور امام (ع) است در تو !!

ای انسان ! تو اگر خورشید و امام جانت را نمی بینی ، حداقل وجود آن را انکار نکن و بی عقلی خودت را ثابت نکن .

 چون تو با انکار کردن خورشید زمان ، "عمی " و کور بودن چشم جانت را اثبات می کنی و ....

پس کور کورانه به دنبال جاهلان و کوران زمانه که با ساز دهنی تو را به سوی خود می کشند ؛ حرکت نکن و در زیر پرچم آنان بر ضد امام جانت سینه نزن و بهوش باش که زمان می گذرد ؛ .. و صاحب زمان  و امام زمان (عج)، امام عصر (روحی له الفداء) انشاءالله خواهد آمد و من و تو سرافکنده و خجالت زده .......

بسم الله الرحمن الرحیم

همه ی ما انسانها در درون و بطنمان علمی داریم که در ما نهفته و مخفی شده و فقط کسی می تواند به آن دست پیدا کند که نفس خود را از آلودگی ها پاک کند . یعنی این علم فقط با پاکی درون بیرون می زند و در هیچ دانشگاهی، هیچ استادی نمی تواند آن را تدریس کند . 

قران می فرماید :" لایمسّه الّا المطهّرون " مس ّ و لمس نمی کنند آن را مگر پاکان . یعنی فقط کسانی می توانند حقیقت و باطن قران را ادراک کنند که پاک باشند .

از  آنجا که قران ، نسخه ی وجودی انسان است ؛ پس کسی که درونش را از گناهان کند،این علم خود بخود از او می جوشد و بیرون می زند . پس کسی که بتواند درونش را پاک کند ؛ علاوه براینکه به بطن درون خودش راه پیدا می کند ؛ بطن قران هم برایش باز و روشن می شود و می تواند به سرّ قران راه پیدا کند و راز هستی  و راز وجود خودش را می یابد .  

ای انسان تو در روی زمین تکلیفی جز تزکیه ی نفس نداری . تو آمدی روی زمین فقط به این دلیل که پاک و مطهر شوی . بعد از تزکیه ، از درون تو را تعلیم می دهند ؛ تا آنچه را که در عالم "ذر" آموخته ای و امروز فراموش کرده ای را به یاد آوری و با معرفت ، حق را بیابی و پرستش کنی .برای همین یکی از نام های قران "ذکر" است یعنی : یاد آوری . اگر تو به قران عمل کنی ؛ آن علمی که در درون داری بر تو مکشوف می شود و تو خودت را به یاد می آوری . کدام خود را ؟ خود عالی!    که در مطالب قبلی عرض شد .

بسم الله الرحمن الرحیم

نقل شده است که حضرت سلیمان (ع) کنار دریا نشسته بود . مشاهده کرد مورچه ای ، دانه ای گندم به دهان گرفته و با سرعت به سوی دریا در حرکت است . همین که به دریا رسید ، قورباغه ای  سر از آب بیرون آورد ، دهان باز کرد و مورچه در دهان او رفت ؛ قورباغه هم در آب رفت و ناپدید شد . سلیمان از این جریان تعجب کرد و پس از ساعتی قورباغه را دید که از آب بیرون آمد و مورچه را از دهان خود خارج کرد ،در حالی که دیگر دانه ی گندم در دهانش نبود . حضرت مورچه را احضار کرد و جریان را از او جویا شد . مورچه عرض کرد :  ...

در ادامه مطلب با ما همراه باشید...

بسم اله الرحمن الرحیم

ولایت ائمه ی اطهار (علیهم السلام) نوری است که سالک را از ظلمات نفس ، وهم و کثرت به عالم عقل و وحدت الهی پیش می برد  : " الله ولی الّذِین امنوا یُخرجهم من الظلمات الی النور "

قابل ذکر است که نور عامّ الهی ، به اراده ی خود خداوند وابسته است و کسی اختیاری در آن ندارد ؛ یعنی اراده و مشیّت الهی به هر چیز که تعلق بگیرد ، از آن نور عام بهره می گیرد و پا به عرصه ی وجود می گذارد . اما نور خاص ، چون پس از ایجاد متعلق می شود ، به حسن انتخاب یا سوء اختیار افراد وابسته است .

مظاهر نور مطلق الهی ، یعنی ائمه (علیهم السلام ) نیز این گونه هستند ؛ یعنی وساطت آنان در افاضه ی نور عام الهی ، مطلق است . همه ی موجودات از آن بهره می برند ؛ اما .... 

در ادامه مطلب با ما همراه باشید ... 

بسم الله الرحمن الرحیم

امام باقر (علیه السلام )فرموده اند :

" من صبر علی مصیبه ، زاده الله عزّا علی عزّه وادخله جنّته مع محمد و اهل بیته "

هرکس بر مصیبتی صبر کند ، خداوند عزّتی بر عزتش بیفزاید و او را با محمد و اهل بیتش (علیهم السلام ) به بهشتش داخل کند .

اگر چه عید فطر ، روز سرور و شادی است و حقیقتا باید شاد و مسرور بود از اینکه خداوند این قدر به انسان ،نظر عنایت و تفضّل فرموده و وجود او را به تغذیه از عالم معنا و سفره ی اسماء خود باز کرده ،ولی در عین حال باید متوجه بود که این شادی ها ، از نوع معنا ، معرفت ، بندگی ، توجه و بیداری باشد ؛ یعنی شادی ها ی معنوی که انسان را بیشتر متوجه حقایق نوری و فطری وجودش کند ، نه شادی ها یی از نوع قهقهه و دلقک بازی و از نوع پوچ دنیوی و اشتغالاتبه لذت های کاذب امیال و هوای نفس !

با عید فطر ، بذرهای الهی در وجود انسان شکوفا می شود و جان او به سوی افق بالای وجودش که هم جواری با خوبان و پاکان است ، حرکت می کند .

بسم الله الرحمن الرحیم

خدا بود و چیزی با او نبود ؛ پس نخستین چیزی که آفرید ،نور حبیبش محمد (ص) بود ،پیش از آفریدن آب و عرش و کرسی و آسمان ها و زمین و لوح و قلم و بهشت و دوزخ و فرشته ها و آدم و حواء به چهار صد و بیست و چهار هزار سال .....خدا تبارک و تعالی به او نگاه می کرد و می فرمود : ..... به عزت و جلالم قسم اگر تو نبودی ، افلاک را نمی آفریدم ؛ هر که تو را دوست بدارد ، دوستش دارم و هر که تو را دشمن دارد ؛ دشمنش دارم .

امام رضا (ع) از ائمه ی پیش از خود علیهم السلام و آن ها از رسول اکرم (صلی الله علیه واله وسلم )نقل کرده اند : " خلقت انا و علی ّ من نور واحد " من و علی از یک نور آفریده شده ایم .

حضرت صادق (ع) در این زمینه فرموده اند : همانا خدا بود و هیچ نبود ، پس کون و مکان را آفرید و نورالانوار را خلق کرد که نور ها از آن منوّر شوند ؛ و در آن جاری کرد از نور خود که نورها همه از آن نورانی شوند و آن نوری بود که از آن محمد (ص) و علی (ع) را آفرید .

بسم الله الرحمن الرحیم

سؤال شده یعنی چی که آدم افطار حقیقی را با خدا می کند ؟ آنجا که گفتیم ، علی (ع) روزه است یعنی هر که علی (ع) را قبول کند در دنیا کم حرف می زند و آلوده نمی شود و ... به همین ترتیب هم آنجا که گفتیم افطار حقیقی خوردن نیست یعنی جان تو وقتی با حقیقت روزه که علی (ع) است ؛ هم سنخ شد و پاک شد ، افطار تو دیگر با افطار شخصی که از روزه جز گرسنگی و تشنگی عایدش نشده ، یکی نیست و تو با خدا افطار می کنی ، این یک حقیقتی است که وجود باید بچشد نه زبان و حس چشایی تو . اگر طالب ادامه ی این بحث هستید ، نظر بدهید تا من متوجه شوم که خوانندگان از چه سنخی هستند ، تا بحثی جدا مختص شما عزیزان شروع کنم ، "انشاءالله "  

بسم الله الرحمن الرحیم

دعا انسان را در جاذبه ی مسبّب الاسباب و سبب ساز حقیقی که هم اسباب مادی و هم اسباب معنوی در ید قدرت اوست ، قرار می دهد ؛ بین روح او و ذات و صفات حق تعالی انس و الفت ایجاد می کند ، نیروهای خفته ی معنوی او را که در اثر اشتغالات عالم ناسوت و اسفل سافلین به فراموشی و گاه به مردگی کشیده شده اند ، بیدار و احیاء می کند ؛ و خود ، سکوی پرواز روح و صفای باطن برای دریافت حقایق نورانی و رسیدن به آرامش در وادی : الا بذکرالله تطمئن القلوب " می شود . 

بسم الله الرحمن الرحیم

از بزرگان نقل است روزی جبرئیل خدمت حق تعالی عرض کرد : می خواهم ملک یک مؤمن را در بهشت ببینم . این بود که سه هزار سال با حرکت نوری رفت و رفت و به جایی نرسید . از حق تعالی قدرت گرفت و سه هزار سال دیگر رفت و رفت ...  و باز سه هزار سال دیگر .... تا در نهایت به پهناوری از وسعت زیبایی ها رسید که حوریه ی زیبا چشمی از گوشه ی دریچه ای سر بیرون آورد و عرضه داشت : خودت را خسته نکن ؛ من کنیز آن مؤمن بهشتی ام که تو تازه در اول ملک او قدم گذاشته ای !

بسم الله الرحمن الرحیم

قران را باید شناخت . قران چیست ؟ تجلی خداست .

این است که عقل مبهوت است . تجلی کبریای الهی در سرتاسر این کتاب است .

هر آیه ای خزینه ای است . این خزینه ، هفت بطن دارد ، در هر بطنی چه خبر است ؟

عباراتش برای عوام ، اشاراتش برای علما ، لطائفش برای اولیا ، حقایقش برای انبیا.

بسم الله الرحمن الرحیم

آدم افطار حقیقی را با خدا می کند .

افطار حقیقی که خوردن نیست .نماز ، پیامبر (ص) است .

روزه ، علی (ع) است . افطار ، خداست .

از افطار بالاتر هم چیزی نیست.